Ik wil jullie heel hartelijk bedanken dat jullie hier vanavond zijn gekomen. Want zo geven we Pim alle eer die hij verdient. Dat kan wat mij betreft niet genoeg zijn.
Voordat ik de prijs uit ga reiken aan de beste opinie vormer, wil ik toch nog even stil staan bij Herman Dikkers, beter bekend als de butler. Deze man heeft voor de bizarre moord op onze lieve Pim jarenlang, ja met al zijn hebben en zijn houden deze man gesteund en dat mogen we ook niet vergeten. Dank je.
Toen de organisatie mij belde, en mij het lijstje gaf met de namen van de opinie vormers hoefde ik niet zolang na te denken. Dat was een mooi lijstje. En daarom wil ik respectievelijk de nummero twee en drie, Theo van Gogh (applaus) en Pamela Hemelrijk, heel hartelijk bedanken voor hun steun, die ze in de moeilijke tijd hebben gegeven, die toch zeldzaam was toen. Ongeacht de consequenties die dat voor die mensen had. En ja goed ik denk dat ik naar niet veel aan toe hoef te voegen, want wij zijn heel erg blij met deze mensen. En we hopen nog veel van ze te kunnen genieten.
Dan kom ik bij de winnaar van de prijs Professor Smalhout. Ik denk dat hij heel veel overeenkomsten had met Pim Fortuyn. Het zijn beide hoogbegaafde geniale wetenschappers die eigenlijk heel veel weerstand in hun leven hebben ondervonden omdat ze eigenlijk boven de rest uitstaken en ik denk ook dat ze dat van elkaar hebben begrepen. Ze konden erg goed met elkaar overweg.
Ik ben dan ook heel erg blij dat ik de prijs aan professor Smallhout mag uitreiken. Ik ben ozo trots op hem. Ik heb bijzonder veel bijzondere momenten die me heel dierbaar zijn met Pim meegemaakt. Waaronder ook een moment dat vlak voor 6 mei dat professor Smalhout samen met Pim Fortuyn op het GW Burgerplein
samen een prijs uitgereikt kregen. Hoe ik dan zag hoe trots deze twee profesoren op elkaar waren. Ja hoeveel respect dat deze bijzondere mensen voor elkaar hadden. Ja dat was voor mij zeer bijzonder.
En als ik dan weer bij professor Smalhout thuis was, en we samen nog eens dunnetjes over deden hoe erg de campagne was, waar zelfs mevrouw Smalhout ook zich bijvoegde en we eigenlijk een heel emotioneel gesprek kregen, en vol liefde en vol respect over Pim spraken. Het was zijn Pim. Maar het gekke was, als ik dan een paar dagen later bij Pim in de auto zat na het weekend - de verschrikkelijke maandag - dat Pim s'morgens ook tegen mij zei: heb je het gezien in de telegraaf. Daar stonden ze vol trots samen op de foto met zoveel respect en liefde voor elkaar. Dat zijn momenten die mij zeer dierbaar zijn.
En zoals Pim in de auto vol respect over de geniale professor sprak ja dan hoef ik nu eigenlijk niets meer te zeggen dan dat ik de prijs uit ga reiken aan de man die hem zeer verdient en ik hoop dat hij nog heel lang bij ons blijft en dat we nog heel veel van hem mogen genieten.
Dank je wel.
