Zojuist is het rapport verschenen over corruptie bij de politie van de Nederlandse Antillen. De resultaten zijn niet verrassend, maar wel schokkend. De onderzoekscommissie stelt vele gevallen van corruptie van politiefunctionarissen vast, waaronder zeer ernstige. Met medewerking van deze functionarissen worden drugstransporten geregeld naar onder meer Nederland. Daarbij worden met een gerust hart dienstauto's ingezet.

De staatssecretaris voor Koninkrijkszaken, De Vries (VVD), neemt de kwestie nogal laconiek op. Het is een zaak voor de Antilliaanse regering in het algemeen en de minister van Justitie in het bijzonder.

Een opmerkelijke reactie, daar het volstrekt duidelijk is dat die regering niet in staat is om dit probleem eigenhandig op te lossen. Overigens wel een begrijpelijke reactie, aangezien Nederland niet in staat blijkt om corruptie onder politie-, justitie- en douanefunctionarissen inzake drugs in eigen land te bestrijden.

De resultaten van het onderzoek van een Kamercommissie onder leiding van het Kamerlid Kalsbeek (PvdA), enige jaren geleden, waren minstens zo schokkend, maar hebben niet geleid tot arrestaties laat staan tot een proces voor de onafhankelijke rechter. Het spoor loopt telkens dood op stilzwijgen van de betrokken apparaten.

De onderste steen boven is kennelijk niet mogelijk en men berust daar in. De Kamer zit de verantwoordelijke bewindsman van Justitie bepaalt niet dagelijks in de nek om deze rottende zweer uit te snijden. En wie zegt ons dat die praktijken niet nog dagelijks voortgang vinden? Het is alleszins aannemelijk dat dit door gaat tot op de dag van vandaag en ja, de verleiding is natuurlijk groot, dat is nog eens een ander inkomen dan een ambtelijk traktement!

Intussen holt dit soort corruptie natuurlijk wel het gezag van de rechtsstaat op een gevaarlijke manier uit. Het is van vitaal belang dat de burger kan vertrouwen op de integriteit van de apparaten van de rechtsstaat, temeer daar deze als enige zijn uitgerust met de zwaardmacht en dat legt een zware verantwoordelijkheid op hun schouders.

Als nu die zwaardmacht wordt ingezet voor criminele activiteiten waarvan de feiten wel worden vastgesteld, maar zware bestraffing onmogelijk blijkt, raakt het vertrouwen zoek. Politiek Den Haag lijkt zich hierbij te hebben neergelegd en dat is ronduit normloos en eng!

Indien men het eigen drugsbestrijdingsbeleid serieus neemt, kan hier niet in worden berust. Het is van tweeën een, of men haalt soft- en harddrugs uit de criminele sfeer door gebruik daarvan onder condities toe te staan - en dan ook de productie en aanvoer daarvan - of men bestrijdt het als criminele uitwassen. Te beginnen natuurlijk bij de eigen apparaten.

In het geval de Antillen worden uiteraard direct samenwerkingsovereenkomsten gesloten om het verschijnsel met wortel en tak uit te roeien!

Meer in het algemeen is onze verhouding met de Antillen hogelijk ambivalent. Formeel is het overzeese rijksdeel binnenland, niet veel groter dan een flinke Nederlandse gemeente met een heuse regering, feitelijk behandelen we het alsof het buitenland is. Ook daar moet eens klare wijn worden geschonken. Of het is binnenland, en de gang van zaken in Suriname na de onafhankelijkheid (1976) laat zien dat dit de meest reële optie is, of het is buitenland, maar dan ook in volledige onafhankelijkheid! De huidige tussenvorm leidt tot niets en nodigt uit tot het ontlopen van verantwoordelijkheid, zowel van de Nederlandse als van de Antilliaanse regering.

Kiest de Antilliaanse bevolking voor de optie binnenland, dan wordt de regering van de Nederlandse Antillen een provinciebestuur en de eilanden krijgen elk een gemeentebestuur volgens de Nederlandse wetten in deze. Dan zijn de verantwoordelijkheden helder verdeeld en kan de minister van Binnenlandse Zaken aan de slag op basis van het Nederlandse instrumentarium, zoals bijvoorbeeld de Fransen dat doen in hun voortreffelijk bestuurde overzeese gebiedsdelen!

Pim Fortuyn