De lijsttrekker van de PvdA, Ad Melkert, is bezig met een groot offensief volksverlakkerij, daarin gesteund door de bij hem behaaglijk op schoot zittende bevriende pers.

Ten eerste moet eens en vooral afgerekend worden met het imago van Melkert van kille berekenende politicus, die bovendien nog arrogant is ook.

In zijn geval is het geen kwestie van imago, de man is gewoon zo en dan kun je dat ook maar beter uitstralen ook, maar nee, Melkert werpt kushandjes naar zijn partijkader en het verkrampte gelach van hem houdt maar niet op.

Melkert, zo leert ons het nieuwe imago, is een hartelijke, warme goedlachse persoonlijkheid; helemaal niet het slimste jongetje van de klas, helemaal geen politicus die als rupsje nooit genoeg het onderste uit de kan wil halen. We worden uitgenodigd collectief te vergeten wat hij de afgelopen 8 jaar politiek gezien heeft uitgespookt. Een enorme minachting van de kiezer, alsof deze zo dom en ongeïnformeerd is om 8 jaar beeldvorming, 8 jaar feiten even door een imagocampagne weg te laten poetsen. Welnu, op 15 mei 2002 zullen we zien of de kiezer daar wenst in te trappen.

Ondertussen zijn bij Melkert, in weerwil van hetgeen hij ons wil doen geloven, de overheidsfinanciën in hele onbetrouwbare en slechte handen. Melkert is plotsklaps bekeerd tot begrotingsdiscipline en wil zelfs een begin maken met de aflossing van de nog steeds torenhoge staatsschuld, ja, ja, het kan verkeren. Nog maar een half jaar geleden was het diezelfde Melkert, die Paars II aanmoedigde de teugels flink te laten vieren en weer te beginnen met de geldsmijterij, u en mijn geld wel te verstaan, die we zo goed kennen uit de rampzalige jaren zeventig.

Vanaf 1982 konden we er toen zo’n veertien jaar van de ene bezuinigingsronde na de andere over doen om het huishoudboekje van de overheid weer enigszins op orde te krijgen. Melkert had daarvan niets geleerd en spoorde het kabinet Kok aan diep in onze buidel te tasten. 8 miljard gulden werd uitgetrokken voor de collectieve sector: ambtenaren, veiligheid, onderwijs en zorg. Wat hem betreft mocht het nog wel een paar miljard gulden meer zijn.

Gelukkig wist de VVD minister van Financiën, Gerrit Zalm, dat te verhinderen. Die 8 miljard gulden zijn inmiddels voor ruim 70 procent verjubeld aan lonen en salarissen, zonder dat daar ook maar een betere prestatie tegenover staat.

Integendeel, de managers en bureaucraten in de collectieve sector gingen er met het grootste deel van de buit vandoor, terwijl je zou zeggen dat als er al een buit verdeeld moest worden, deze in de eerste plaats diende te gaan naar de uitvoerenden, door betere arbeidsvoorwaarden en door er meer van aan te trekken. Dus meer dokters, zusters, onderwijzers en agenten. Mooi niet, nog luxere directiekamers, nog meer dienstbolides met chauffeur en nog betere salarissen voor de plaag in de collectieve sector die management en bureaucratie heet.

Hartelijk dank meneer Melkert voor deze fantastische inzet! In zijn aanvaardingsspeech op het afgelopen partijcongres stal Melkert naar hartelust uit mijn jarenlang ontwikkelde ideeën en die van Leefbaar Nederland, inzake de noodzakelijke sanering en herstructurering van de collectieve sector. Onomwonden keerde hij zich nu eindelijk, alsof hij het zelf had uitgevonden, ook tegen de overdaad aan management en bureaucratie in (gezondheids)zorg, politie en onderwijs en tegen de macht van de vakbonden in die sectoren. Prachtig natuurlijk, want dan kunnen we er na 15 mei aanstaande wellicht eens iets aan gaan doen. Maar ja, is het niet allemaal een beetje show voor de bühne en bovenal niet wat laat?

We hebben economisch gezien 7 vette jaren achter de rug. Wat hebben Paars I en II (PvdA en VVD) met deze 7 vette jaren gedaan? Helemaal niets. De collectieve sector is volkomen vastgedraaid, er wordt op veel terreinen ver beneden de maat gepresteerd. De Paarse kabinetten laten een collectieve sector achter die op onderdelen volkomen in ongerede is geraakt, een meer dan beschamende vertoning, zoals ik nu al een jaar of 8 aantoon! Hoe geloofwaardig is dan de plotse bekering van Ad Melkert, is hij een Saulus die als bij een blikseminslag Paulus is geworden? Ik denk het niet en ik ben er ook van overtuigd dat de kiezer door deze verkiezingsretoriek van rupsje hier nooit genoeg doorheen zal prikken.

Tot slot laat Melkert nog een onbetaalde rekening van 500 miljoen gulden achter, die nog kan oplopen tot meer dan een miljard gulden. Door u en mij in de volgende kabinetsperiode aan Brussel te betalen, wel te verstaan!

In Paars I was Melkert minister van Sociale Zaken en in die periode is op grote schaal gesjoemeld met werkgelegenheidsgelden van de EU om de eigen begrotingstekorten te dekken. Melkert kreeg signalen genoeg over deze fraude, nota bene vanuit zijn eigen ministerie, maar verkoos het de zaak op zijn beloop te laten, want dat kwam hem wel goed uit.

Melkert zou daarover een deal hebben gesloten in het kader van dat vreselijk poldermodel met de sociale partners. Iets dat hij nu ontkent en waarvan de commissie Koning (de commissie die de fraude heeft onderzocht) stelt dat dit niet kan worden aangetoond.

Ik ben er intussen van overtuigd dat hier in commissie wordt gelogen dat men groen en geel ziet. Belangrijker is echter dat Melkert tot nu toe heeft geweigerd om de verantwoordelijkheid voor deze afschuwelijk misstand, welke onder zijn ogen en zijn directe verantwoordelijkheid tot volle wasdom is gekomen, te aanvaarden.

Ronduit laf dus en een onderlijning van ’s mans politieke onbetrouwbaarheid.

Onze subsidiesocialist Melkert heeft een heel groot gat in zijn hand, dus weet waaraan u begint als u 15 mei 2002 een hokje rood moet maken!

Pim Fortuyn
Rotterdam, 17 december 2001