22 oktober 2001, Business Class
Onze minister-president, Wim Kok (PvdA), mocht ook even de hand schudden van Yasser Arafat en daarmee de indruk vestigen dat Nederland meetelt in de wereld van de groten. Dat laatste is natuurlijk niet zo.
We mogen zo nu en dan wat mee babbelen binnen de door de groten vastgestelde kaders en als tegenprestatie mogen we veel betalen en zonodig, als grote onder de kleintjes, onze militairen inzetten.
Kortom Nederland in de rol van ‘de malle Pietje’ van de wereld en dan willen ze Kok, die dan weer een meter groeit, bij gelegenheid wel een (groot) staatsman noemen. Ware het niet zo kostbaar dan zou het goed zijn voor wat besmuikt gegniffel.
Tony Blair is bezig met zijn, door het vrije westen op te leggen, nieuwe wereldorde. Een levensgevaarlijk project waar geen burger, zelfs niet in zijn eigen land, om heeft gevraagd en dat ons nog zuur zal opbreken.
In dat kader passen avances richting Yasser Arafat. Dat is vanaf heden een zielige schat die door ons gerespecteerd en geholpen dient te worden in zijn strijd tegen de ‘onderdrukking’ door het Israël van Sharon.
Nu zijn de joden natuurlijk geen lieverdjes. Zouden ze dat wel zijn geweest dan hadden ze in ruim vijftig jaar tijd niet een fantastisch land opgebouwd met een hoogwaardige en profijtelijke economie, veelal op nogal onherbergzame grond en geheel en al zonder grondstoffen. Een prestatie van wereldformaat, door geen volk waar ook ter wereld in die korte tijd geëvenaard. Neen, waren het lieverdjes geweest dan hadden zij door toedoen van de Arabische wereld in het algemeen en de terreurgroepen van de Palestijnen in het bijzonder, al jaren geleden definitief in de Middenlandse zee mogen zwemmen en wel 24 uur per dag, 365 dagen per jaar!
Het geheugen is kort, ook van politici annex wereldverbeteraars van de soort van Tony Blair (Labour). Het is immers nog geen jaar geleden dat de toenmalige president van de VS, Bill Clinton, tezamen met Barak (arbeiderspartij), de toenmalige premier van Israël, en Arafat (ja, ja) een alles omvattend vredesakkoord opstelde tussen Palastijnen en Joden.
Bij nader inzien vond Arafat dat hij op Camp David teveel water bij de wijn had gedaan, met name inzake Jeruzalem en de terugkeer van Palestijnse vluchtelingen naar joods grondgebied. De Joden willen Jeruzalem niet opgeven als hoofdstad van Israël, maar bleken wel bereid te zijn een deel van Oost Jeruzalem af te staan aan de Palestijnen, die dat dan vervolgens weer hun hoofdstad mochten noemen. Feitelijk een gedeeld Jeruzalem, alleen mocht dat voor even niet zo heten.
Het Palestijnse vluchtelingenvraagstuk lag intussen een stuk ingewikkelder. Niet dat Israël bezwaar heeft tegen de toestroom van oppassende Palestijnse burgers. Integendeel, keer op keer blijken zij als gastarbeiders van harte welkom. Probleem alleen bij een terugkeer zijn de grote veiligheidsrisico’s. Voordat Israël het weet nemen de nieuwe gasten hun huis, al dan niet met geweld, over en ja daar hebben ze natuurlijk niet vijftig jaar keihard voor gewerkt.
Wat daar van zij, er lag een akkoord voor Arafat met ongekende concessies van Israëlische kant. Arafat schatte echter bij thuiskomst de situatie zo in dat hij meer kon binnen halen, indien hij er nog een Intifadaatje tegenaan zou gooien. Welnu, dat blijkt een kapitale misrekening te zijn geworden. Israël ging naar de stembus en stemde Barak massaal weg en stelde in zijn plaats de ijzervreter, ex generaal Sharon aan als premier. Heel begrijpelijk na deze stank voor dank! De generaal ging voortvarend te werk en week geen moment voor terreuraanslagen en voor de Intifadah, integendeel!
Blair en Kok zijn dit allemaal al weer vergeten en concentreren zich nu op Arafat en behandelen premier Sharon van Israël als de paria van de wereld, de onverbeterlijke agressor. Door hen wordt Sharon niet ontvangen en in het mallotige België moet hij zelfs vrezen gearresteerd te worden. Sharon wordt door onze zuiderburen beschuldigd van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid en moet daarom voor een Belgische, sic!, rechtbank verschijnen.
Arafat daarentegen heeft niets te vrezen, die heeft geheel en al schone handen, al zijn terreurdaden tegen onschuldige burgers in Israël zijn hem met terugwerkende kracht door de Belgen vergeven, waarvan akte!
Zelden zo’n staaltje gezien van het belachelijk maken van iets van een internationale rechtsorde, laat staan van rechtsgevoel. Dat heb je van die vermaledijde ethische buitenlandse politiek en de vestiging van een door ons op te leggen nieuwe internationale (rechts)orde.
Het wordt dus de hoogste tijd de premier van Israël uit te nodigen voor een bezoek aan ons land om de oude vriendschapsbanden aan te halen. Zoals het ook de hoogste tijd wordt de Palestijnen uit te nodigen eens iets op hun grondgebied te gaan doen met die vele miljoenen dollars aan hulpgelden. In plaats van die te parkeren op Zwitserse bankrekeningen van de corrupte Palestijnse elite, wordt daarmee het land opgebouwd. Een rechtsstaat, een democratie en een bloeiende economie. De omstandigheden voor de joden waren in 1948 niet zoveel anders. Ik zou zeggen hup Yasser Arafat, laat de wereld en de joden eens even een poepie ruiken. Opbouwen dat land, druk de stenengooiers een schop in de knuisten en maak er nu eindelijk eens een keer iets van. Dat zal heel veel meer indruk maken dan die heilloze Intifadah van jou en wie weet komt er dan een tijd dat er een federaal Palestina is, waarin joden en Palestijnen als broedervolkeren vreedzaam en welvarend met elkaar leven.
Als dat zou kunnen!
Pim Fortuyn
Rotterdam, 22 oktober 2001
