Morgen, 6 mei, is het precies vijf jaar geleden dat de veelbelovende politicus Pim Fortuyn werd vermoord. De journaliste Pamela Hemelrijk, destijds columniste van het AD, schreef daarover een artikel dat door haar hoofdredactie werd geweigerd. Pamela's sympathie voor Fortuyn kostte haar toen haar baan. Maar haar geweigerde column is nog steeds actueel.

 

In dat stuk vermeldt zij dat ze aanwezig was bij de rouwplechtigheden rondom Pim Fortuyn in Rotterdam. Ze zag de tienduizenden mensen, onder wie zeer veel allochtonen, die het ervoor over hadden drieënhalf uur in een lange rij te moeten wachten alvorens ze langs de open kist konden lopen. Dat alles om een laatste blik te werpen op de man die op nooit eerder vertoonde wijze een heel volk weer in politiek had weten te interesseren. Pamela was gaan kijken omdat alle Nederlandse publieke tv-zenders in alle talen zwegen. Om te weten wat er in Rotterdam werkelijk gebeurde, moesten geïnteresseerden overschakelen naar buitenlandse zenders.

Bij de dranghekken trof Pamela een journalist aan van het Britse blad The Observer. Die stond het schouwspel verbijsterd gade te slaan. Hij liet zich de teksten van de spandoeken in het Engels vertalen. Zoals bijvoorbeeld: 'Stop de linkse dictatuur'. En toen citeerde de Engelsman uit een klassiek Schots gedicht de woorden: 'I saw a dead man win a fight'; Ik zag een dode de strijd winnen ...

 

Dat hij gelijk had, bleek ook uit de resultaten van de kamerverkiezingen, die enkele dagen na de moord plaatsvonden. De partij van Fortuyn won met een enorme zetelwinst. Het was het ultieme bewijs dat de kiezers genoeg hadden van de achterkamerpolitiek van onze hypocriete regeerders. Helaas was dit eclatante succes een eenmalige vertoning. In wezen bestond de Lijst Pim Fortuyn maar uit één persoon, en dat was Pim zelf. Hij heeft niet de tijd gehad bekwame mensen om zich heen te verzamelen en zo zijn succes een permanente basis te geven. Zijn partij ging aan onbekwaamheid en ruzies te gronde.

Maar toch is de invloed van zijn ideeën nog ongeëvenaard groot. De dode vecht nog steeds. Zijn vroegere vijanden zijn inmiddels aan de haal gegaan met zijn ideeën en doen alsof ze het allemaal zelf hebben bedacht. Wat in 2002 nog een politieke doodzonde was, is thans een bespreekbaar probleem geworden. In dit licht moet dan ook het nieuwste boek over de flamboyante politicus Fortuyn gezien worden. De schrijfster is Ine Veen en de titel luidt: 'MOORD, namens de Kroon?'

Ine Veen, van huis uit ballerina en actrice, heeft jaren besteed aan de meest uitgebreide research. Ze wist de hand te leggen op honderden foto's, duizenden rapporten en verslagen, onder meer de rechtbankdocumenten, het verslag van de gerechtelijk patholoog-anatoom en de processen-verbaal van de politie. Haar nieuwsgierigheid was gewekt door de unieke maar gruwelijke foto die door fotograaf Robin Utrecht werd gemaakt, weinige minuten na de aanslag. Fortuyn ligt op straat. Er komt bloed uit zijn hoofd, hals en borst. Maar de recherche is reeds ter plaatse en heeft al kleine bordjes geplaatst bij de lege patroonhulzen die naast het 
lichaam op de grond liggen. lne Veen verbaasde zich erover dat dit alles zo snel was geregeld. Alsof iedereen al in de startblokken had gestaan, wachtend op de dodelijke schoten ..

 

De conclusies van de schrijfster zijn zonder meer schokkend. Ine Veen trekt een parallel met de moord op president Kennedy, op 22 november 1963 te Dallas. 
Ook daar was vrij zeker sprake van een samenzwering van hooggeplaatste politici, zakenlieden en onderwereldfiguren, die allen wat te vrezen hadden van de politieke ideeën van John Kennedy. Iedereen weet thans dat de zogenaamde dader Lee Harvey Oswald niet de belangrijkste moordenaar was. Hij moest alleen voor de moord opdraaien en was eigenlijk zélf een slachtoffer van het complot. Enkele dagen na de moord werd Harvey Oswald zélf 11 met pistoolkogels voorgoed  het zwijgen opgelegd.

Bij de moord op Fortuyn heeft de gevangengenomen moordenaar Volkert van 
der G. vermoedelijk de rol gespeeld van de Nederlandse Harvey Oswald. De eigenlijke killer was een beroepscrimineel die van een veel grotere afstand Fortuyn 
door het hoofd heeft geschoten. Enkele seconden voordat Volkert de reeds stervende Pim Fortuyn op korte afstand van achteren doorzeefde. De naam van die huurmoordenaar wordt door de schrijfster zelfs vermeld. Het is de Libanees 
Abu Fatah, die 19 minuten na de moord in een donkerblauwe BMW geëscorteerd door politie met hoge snelheid naar Schiphol werd gereden.

Met het woord Kroon in de vermelding 'MOORD, namens de Kroon?' bedoelt de schrijfster de hoogste regionen in de Nederlandse politiek. Die hadden veel te vrezen als Fortuyn aan het bewind zou zijn gekomen.. Zijn uitlatingen over zich weerzinwekkend verrijkende topmanagers, zijn rigoureuze plannen om de volksgezondheid, de krijgsmacht en het onderwijs te saneren, alsmede zijn aangekondigde acties tegen de zogenoemde 'welzijnsmaffia' waren genoeg om Fortuyn op een dodenlijst te plaatsen.

Volkert van der G. komt vermoedelijk over zeven jaar vrij. Nooit heeft iemand de vraag gesteld waar hij, als uitkeringstrekker, het geld vandaan haalde om zich door de duurste advocaten. te laten bijstaan. Wellicht dat het boek 'MOORD, namens de Kroon?' objectieve onderzoekers kan inspireren de politieke grauwsluier over Pims dood eindelijk te verscheuren. Dan pas heeft de dode professor zijn gevecht gewonnen.