(Bron: De Telegraaf, 9 mei 2002)
ROTTERDAM - Duizenden mensen staan in de rij voor de Laurentius -en Elisabethkathedraal in Rotterdam waar het lichaam van Pim Fortuyn ligt opgebaard. In de kerk is het stil. Het enige geluid dat door de open deuren naar binnengolft, is applaus van de menigte die buiten op de Mathenesserlaan in Rotterdam staat. Om de paar minuten begint iemand te klappen, waarna de rest van de wachtenden inhaakt. Af en toe wordt de naam van de overledene gescandeerd.
Fortuyn ligt in een open, witte kist. Redelijk snel schuifelen mensen die hem de laatste eer willen bewijzen, voorbij. Voordat ze bij de kist zijn, blijven mensen hun emoties nog redelijk de baas. Maar wanneer ze Fortuyn gezien hebben, barsten velen, oud en jong, in tranen uit. Politieagenten die aan het werk zijn, staan ook in de rij.
Rondom de baar groeit gestaag een zee van bloemen, kaarten en persoonlijke geschenken. Sommigen laten een rode roos achter, anderen een grote bos tulpen. Op de stapel ligt een porseleinen hondje dat grote gelijkenis vertoont met de hondjes van Pim Fortuyn.
Buiten op straat is het warm, maar in de menigte valt geen onvertogen woord. Er wordt niet geduwd en slechts zelden proberen mensen voor te dringen. Enkele mensen worden door de GGD uit de rijen gehaald met verschijnselen van hyperventilatie. Dat komt vooral doordat ze niet op tijd hebben gegeten en gedronken, aldus een broeder van de GGD. Ze kunnen tot rust komen in een tent die voor dat doel tegenover de kerk staat.
De hulpdiensten tappen bekertjes water uit een brandweerkraan, om zoveel mogelijk mensen te drinken te geven. Ook de eigenaars van een hotelletje tegenover de kerk helpen: zij brengen dienbladen met bekertjes water naar buiten.
De politie zette in eerste instantie enkele honderden meters van de Mathenesserlaan af met hekken, maar moet al snel met rood-wit lint aan de gang. Halverwege de middag worden meer straten afgesloten om de massa van tienduizenden belangstellenden in goede banen te leiden. Alle straten rond de kerk staan vol wachtenden.
Voordat iemand de kerk in kan, moet er uren worden gewacht. Eenmaal binnen is het snel voorbij. Een paar minuten later wacht het condoleanceboek dat sommigen met tranen op hun wangen tekenen.
